ΔΙΑΤΡΗΤΕΣ ΚΑΡΤΕΣ

Μια διάτρητη κάρτα ή κάρτα Hollerith είναι ένα κομμάτι σκληρό χαρτί που περιέχει ψηφιακή πληροφορία που αντιπροσωπεύεται από την παρουσία ή απουσία των οπών σε προκαθορισμένες θέσεις.
Οι διάτρητες κάρτες χρησιμοποιούνταν ευρέως σε όλο τον 19ο αιώνα, για τον έλεγχο των κλωστοϋφαντουργικών αργαλειών.
Στους πρώτους ψηφιακούς υπολογιστές χρησιμοποιούνται οι διάτρητες κάρτες για την αποθήκευση δεδομένων, με τη βοήθεια ειδικών συσκευών, δηλαδή των διατρητικών μηχανών και των αναγνωστών καρτών.

Στην κλασική της μορφή, η κάρτα IBM, σχεδιάστηκε το 1928, είχε ορθογώνιες οπές. ΣΥνολικά είχε 80 στήλες με 12 θέσεις για διάτρηση, με ένα χαρακτήρα σε κάθε στήλη. Το μέγεθος της κάρτας ήταν ακριβώς 187,325×82,55 χιλιοστά. Οι κάρτες ήταν κατασκευασμένες από λείο υλικό, πάχους 180 μm.
Οι κάτω δέκα θέσεις αντιπροσωπεύουν (από πάνω προς τα κάτω) τα ψηφία 0 έως 9. Οι δύο κορυφαίες θέσεις κάθε στήλης ονομάζονται ζώνες διατρήσεις 12 και 11). Αρχικά γινόταν διάτρηση μόνο αριθμητικών στοιχείων, με μία οπή ανά στήλη.
Περιληπτικά, για την εκτέλεση ενός προγράμματος, απαιτείτο μία κάρτα για κάθε γραμμή του προγράμματος.